اختلال بی اشتهایی و پرخوری عصبی

فرد دارای اختلال پرخوری عصبی، پس از پرخوری داشتن احساس تنفر از خود یا احساس گناه شدید از نشانه های دوره پرخوری می کند.
 

اختلال خوردن از انواع اختلالات روانشناختی  است که به دو نوع بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی تقسیم می شود و بر اساس آشفتگی شدید در رفتار خوردن مشخص می شود. علایم این دو اختلال خوردن که حداقل یک بار در هفته اتفاق می افتد و در مدت سه ماه تداوم دارد، به شرح زیر می باشد:
 

یعنی خودداری کردن از غذا خوردن با وجود احساس نیاز به غذا به منظور داشتن کمترین وزن به هنجار بدن می باشد. مانند: رفتاری که به صورت ارادی و هدفمند جهت کاهش وزن انجام می شود. اشتغال ذهنی به وزن بدن خود و غذاخوردن. داشتن الگوهای خاص و عجیب غذایی. ترس شدید از افزایش وزن و قطع قاعدگی. حدود نیمی از مبتلایان به اختلال خوردن بی اشتهایی عصبی به دلیل مصرف بسیار کم غذا دچار کاهش وزن می شوند. همچنین برخی از آنها نیز به برنامه های ورزشی سختی روی می آورند.

برخی از این بیماران این اختلال خوردن، رژیم غذایی سختی برای خود تعین می کنند. اما گاهی کنترل خود را از دست می دهند و پرخوری می کنند. سپس دچار عذاب وجدان شده و شروع به رفتارهای پاکسازی می کنند. در برخی دیگر بیماران حتی بعد از خوردن مقدار کمی غذا دچار این عذاب وجدان شده و شروع به پاکسازی می کنند. در اختلال خوردن بی اشتهایی عصبی، فرد از حفظ حداقل وزن طبیعی امتناع می ورزد و شدیداً از افزایش وزن می ترسد، و بسیار در مورد بدن خود و شکل آن برداشت های اشتباه دارد.
 
در واقع این بیماری به دلیل اختلال عمیق در تصویر بدن خود است که فرد بی وقفه در پی لاغری است. و بدین منظور تا مرحله گرسنگی کشیدن هم پیش می رود. اختلال خوردن موسوم به بی اشتهایی عصبی دهها سال است که شناسایی شده است و در زنان شایعتر از مردان است و معمولاً در نوجوانی آغاز می شود.
 

این نوع اختلال خوردن با صرف میزانی از غذا در یک دوره زمانی حدود کمتر از دو ساعت است. که معمولا بیشتر از مقداری است که اکثر مردم می توانند در طی همین مدت و با شرایط مشابه بخورند. در این اختلال خوردن، فرد سریع تر از حالت طبیعی غذا می خورد و تا زمانی که سیری توأم با احساس ناراحتی ظاهر شود، تمایل به خوردن مقدار زیاد غذا دارد. در این وضعیت فرد از لحاظ جسمی گرسنه نیست.
 
همچنین به دلیل اینکه از طرز غذا خوردن خویش راضی نیست و خجالت می کشد در تنهایی غذا می خورد. فرد دارای این نوع اختلال خوردن، پس از پرخوری داشتن احساس تنفر از خود یا احساس گناه شدید از نشانه های دوره پرخوری می کند. این دوره الزاماً به یک موقعیت محدود نمی شود مثلاً ممکن است فرد پرخوری را از رستوران آغاز کند و آن را درراه بازگشت به منزل ادامه دهد.
 
توجه: ته بندی های مداوم با مقادیر جزیی غذا در طول روز به عنوان پرخوری تلقی نمی شود. این مسئله می تواند به صورت احساس ناتوانی در توقف خوردن یا کنترل نوع یا حجم غذای خود باشد. این اشکال در کنترل کردن پرخوری ممکن است دائمی نباشد. مثلا فرد ممکن است وقتی تلفن زنگ بخورد، کماکان به خوردن غذا ادامه دهد، در حالی که اگر کسی سرزده وارد اتاق شوند، خوردن را متوقف کند.
 

علت اختلال پرخوری عصبی ناشناخته است. عوامل موثر در محیط اجتماعی بیمار بسیار مهم است. از جمله این عوامل می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- موقعیت های استرس زا در زندگی شخصی یا کاری
- حوادث زندگی شخص مبتلا
- فشار های فرهنگی بر روی زنان و وادار کردن و تشویق آنها به داشتن وزن کم و اندام متناسب
- عوامل ژنتیکی
- بیماران مبتلا به پرخوری عصبی معمولا اعتماد به نفس پایینی دارند و اغلب دچار افسردگی هستند.
 
منبع: مرکز مشاوره رهیاب